Я закінуты лёсам
На падворак чужы.
Я туманам бялёсым
Адыйшоў ад мяжы,
Ад мяжы хмызьняковай,
За якой родны дом.
Там, падкуты падковай,
Конь таптаўся з вазком.
I было разьвітаньне,
Смуткаваньне радні...
Я пачаў вандраваньне
Ў неспакойныя дні.
I ў пакутах і горы
Зьведаў безьліч дарог.
На зямлі і на моры
Адпачыць я ня мог.
Наплывалі турботы
Караблямі усьлед.
...А цяпер самалёты
Адчынілі мне сьвет:
Вена, Мюнхэн, Жэнэва,
Рым, Парыж і Мадрыд.
Чую элінаў сьпевы,
Бачу сонечны Крыт.
Вось акропаль Афінаў,
I дэльфінаў гульня.
Сьфінкс усьмешку мне кінуў
Пад сьпякотаю дня.
Акіян Атлянтычны.
Там Ню-Ёрк. Вашынгтон.
Мой настрой рамантычны -
Пачуцьця камэртон.
I сьпяваю я тое,
Што мне кажа настрой.
Побач месца пустое
Адчуваю парой.
Я прыгадваю з болем
Родны край, сваякоў...
Што-ж, у сьветлай нядолі
Я прастору знайшоў.
|
|
